Jak u Hemingwaya w Rajskim ogrodzie, w senno-erotycznym rozwoju związku dwojga młodych ludzi, i u mnie zwyciężyła miłość – do świata jednak, nie do mężczyzny – namiętne pragnienie zmian. Znużyło mnie ciągłe jego upewnianie się czy istnieję naprawdę...
Już nie istnieję...
Wiecie co w kobiecie najniebezpieczniejsze?
Współistnienie żaru i chłodu. Odwieczna gra z mężczyzną. Z ognia wywodzi się namiętność, wieczne rozdarcie i walka o swoje prawa – ekspansja, z wody – pragnienie niewinności aż po samozatracenie w poszukiwaniu bezpieczeństwa absolutnego, ogrodu rajskiego, który kobieta bezpowrotnie straciła, dążąc do ekspansji.
pot na pościeli
zaciągnięte firanki
czyjeś ciało pod palcami
przesuwam ręką ku górze
i odnajduję twarz z zamkniętymi oczyma
ciepły spokojny oddech
cisza
na podłodze moja pończocha
na krześle sukienka
przebłysk urwanych słów
nie należę już tylko do siebie
Tam gdzie nikt nie zna, gdzie fałsz przestaje być prawdą.
Szukam słów, a wciąż znajduję kreację. Pewnie inaczej już nie potrafię.